Een tijdje geleden stelde een collega mij de vraag of ik op wel eens met mijn vriend hand in hand loop op straat. Even stond ik met mijn mond vol tanden. Ik probeerde direct te reageren, kwam aanvankelijk niet helemaal uit mijn woorden, maar uiteindelijk toch wel. Het gesprek dat volgde was misschien niet lang maar wel erg fijn, en het voelde alsof de ik op kantoor een stukje meer leek op de ik van thuis.
Toch verraste de vraag me in eerste instantie. Niet omdat ik het een ongepaste vraag vond, maar wel omdat hij door een collega, op de werkvloer, werd gesteld.
Op social media krijg je vaak te horen welke vragen je beter niet kan stellen aan mensen die tot een minderheidsgroep behoren. Die ‘regels’ zijn er om te zorgen dat de betreffende personen zich niet ongemakkelijk of in een hoek gezet voelen. Dat is goed, maar er is ook een keerzijde: het maakt het moeilijk in te schatten wat je allemaal wel en niet kan vragen. Daardoor worden dit soort gevoelige kwesties – zeker op de werkvloer, waar de scheidslijn tussen werk en privé toch al vaak streng wordt bewaakt – liever in hun geheel vermeden. Ik doe het zelf ook, maar de vraag is of het goed is, want daardoor voelt het voor de betreffende mensen alsof ze een deel van hun identiteit thuis moeten laten.
Natuurlijk staat buiten kijf dat mensen van kleur, neurodiverse mensen of queer personen geen aapjes in een dierentuin zijn waarop je zonder restricties je onbehouwen nieuwsgierigheid naar het onbekende kan botvieren.
Maar laten we de ervaringen van diezelfde mensen ook de ruimte geven, en ze vooral niet negeren. Af en toe een oprecht geïnteresseerde vraag versterkt de band en de collegialiteit alleen maar. Waar het een mogelijk traumatisch verleden betreft, ga je beter niet onbezonnen te werk, en is het goed om te overwegen of de plek en het moment geschikt zijn. Maar, om voorzichtig een misschien provocerend balletje op te werpen: zou het kunnen dat het in sommige contexten, en tot op zekere hoogte, beter is om het risico te lopen een, mogelijk impertinente, vraag te stellen, dan om er uit voorzorg maar nooit over te beginnen?
Geef een reactie