Auteur: Bjorn

Op dit stuk, op het spoor tussen het station van ’s-Hertogenbosch en de brug over de Maas, luisterde ik altijd naar hetzelfde nummer, The day before you came, niet in eerste instantie omdat dat nummer precies beschreef wat ik op dat moment aan het doen was, hoe mijn dag eruit zou zien, en hoe mijn…

Dit verhaal wordt in november 2024 gepubliceerd in de bundel Contact, uit te geven door het platform Lezenswaardig! in samenwerking met Schrijverspunt. Het verhaal werd daartoe geselecteerd samen met enkele tientallen andere inzendingen voor de korte verhalen-schrijfwedstrijd van Lezenswaardig! Ik had al enkele weken bij mijn ouders doorgebracht om, ongestoord als de opkomende zon, mijn…

I Het niet nakomen van beloftes Kalligaro leest in Het verdriet van de hanen van György Konrád. De gesprekken om hem heen, die nu eens luidkeels, dan weer op bedeesde toon gevoerd worden, spannen met elkaar een fijnmazig web van dunne, zachte draden. Kalligaro is zich bewust van wat er om hem heen gebeurt, maar toch…

Met mijn ellebogen op mijn knieën, mijn hoofd in mijn handen en met mijn ogen waakzaam gesloten luister ik vanaf een bankje in het René Viviani-park naar de geluiden om mij heen en beeld ik me de torens van de Nôtre Dame in die ik zou kunnen zien als ik mijn ogen zou openen en…

Zijn ogen flitsen over straat, naarstig op zoek naar onderwerpen om met haar te bespreken. Hij voelt de blikken van voorbijgangers in zijn rug priemen; mensen die zich gewaar worden van de stilte die tussen hen in hangt. Die blikken dalen neer door zijn slokdarm, vechten zich door zijn maag en nestelen zich tenslotte als…

Het kleurrijke appartementencomplex, met de schijnbaar onregelmatig geplaatste balkons, de afgebroken antennes, het hier en daar verbrokkelende beton en de kleuren die in willekeurige patronen op het pleisterwerk lijken te zijn aangebracht, is in de trillende smog van de midzomer net een bijenkorf. De airconditioning staat in alle flats op de hoogste stand te loeien;…

Er verdwenen altijd een paar heimelijke tranen in haar gormeh sabzi: de geur van fenegriekzaad deed haar ook na al die jaren nog denken aan het propvolle, verscholen restaurantje in de stad, waar zij de gelukkigste avonden van haar leven had doorgebracht. Het was het enige restaurant dat ze ooit had bezocht: zelfs voor haar…

Ik snelwandelde over de Spuistraat, met mijn handen in mijn zakken navigeerde ik behendig langs langzaam voorbijtrekkende toeristen; ik was in haast, ik was in vluchtige gedachten over de tijd die steeds nijpender mijn aanwezigheid op perron 5b vereiste, af en toe bij mezelf glimlachend over de vlinderigheid van mijn huidige bestaan, toen ik plotseling…

Ik ademde uit, trommelde even op mijn benen en drukte toen op de deurbel. In een halve seconde speelde ik bij wijze van laatste oefening het riedeltje in mijn hoofd af, maar de deur werd al van het slot gedraaid. De deur ging op een kiertje open en in de opening verscheen de helft van…

Omdat zij altijd al de tijd boven de ruimte had geprefereerd, kon zij achteraf precies aantonen dat het grootste gedeelte van haar leven zich op de plompe zwartleren bank had afgespeeld die van haar ouders was geweest. Als er een uur begon, werd haar een groot grenenhouten bureau voorgeschoven met hoge stapels papieren erop, een…

Zij stond er alleen voor. Na lange jaren aftasten en onderhandelen begon haar leven zich eindelijk te stabiliseren richting een koers die schijnbaar de rest van haar leven uitzette. Hoewel zij waarschijnlijk al geruime tijd geleidelijk naar exact deze constante aan het toewerken was, was het besef dat deze koers steeds verder, en uiteindelijk onbelemmerd,…