Hallo lieve lezer, na een lange tussenpoos hier weer een blogje met wat snelle updates over mijn lees- en schrijfleven en over mijn leven zelf. Tot snel!
Lezen
Op dit moment lees ik De herfst van de patriarch en ik kan het haast niet lezen zonder aan de verleiding toe te geven het mezelf voor te lezen, omdat er zo’n heerlijke tendens in de zinnen zit. Het lijkt me geweldig om van dít boek een audioboek in te spreken, maar ik geloof dat dat nog niet zo makkelijk is omdat veel productiestudio’s met professionele stemacteurs werken. Ik ga een van die productiestudio’s toch maar benaderen; eventueel zou ik het voor de ervaring zonder vergoeding willen doen – als ze tenminste bereid zijn me een exemplaar van het boek te geven, want dit boek wil ik zeker in mijn boekenkast hebben staan; eigenlijk wil ik dat zo graag dat ik het ook prima zou vinden het zelf aan te schaffen. Wat mijn aandeel van het audioboekproductieproces betreft hoeft het die studio’s dus eigenlijk helemaal geen geld te kosten. Wat willen ze nog meer?
Verder staan op de leeslijst: Melancholie I van Jon Fosse, het tweede deel van 1q84 door Murakami, A doll’s house van Henrik Ibsen, een variabundel van James Joyce, Er is nog tijd van Rodrigo García, Over de liefde en andere duivels van Gabriel García Márquez, Salomé van Oscar Wilde en nog talloze andere boeken die bestaan maar die ik me nu niet kan bedenken of waarvan ik niet eens wéét dat ze bestaan. En dan zijn er nog de boeken die ik nog eens wil herlezen, zoals Honderd jaar eenzaamheid of enkele van de korte verhalen van Jorge Luis Borges.
Eerder schreef ik dat ik het laatste woord over Middernachtskinderen nog niet geschreven had, en ik had ook nog wat aantekeningen staan over onderwerpen die ik nog zou willen bespreken, zoals het feit dat uit mijn eerste blog blijkt dat ik, misschien zijnde een schrijver of misschien heeft het daar niets mee te maken, een soort meeting of the minds beschouw als het ultieme doel van het lezen, terwijl dat volgens het new criticism allang achterhaald is, in elk geval voor literaire kritiek, en dat ik van Middernachtskinderen veel geleerd heb over de geschiedenis van India en Pakistan maar dat ik eigenlijk helemaal niet lees om over politiek te leren en die passages me vervelen. Maar ik vrees dat ik op die bewering moet terugkomen. Ik ben bang dat ik mezelf geen tijd zal gunnen om op dit boek terug te komen, en om ‘de tekst’ op een later ogenblik te onderwerpen aan ‘de nauwgezette analyse waar ik mijzelf eerder mee belastte’. Eigenlijk leef en lees en schrijf ik in een te hoog tempo om al te lang stil te staan bij de boeken die ik heb gelezen. Zonde, of niet? Het voelt niet alsof dat zonde is, want ik geniet ontzettend van de boeken terwijl ik ze lees, maar schakel al heel snel over op een ander boek als ik het uit heb. Soms lees ik dan verder in een nieuw boek alsof het een ander hoofdstuk in hetzelfde boek is. Klinkt haastig, en zo voelt het ook, maar wel als een uiterst efficiënte manier om met mijn tijd om te gaan – en toch voel ik, terwijl ik dit opschrijf, dat deze leeswijze ook zijn keerpunten heeft, waarmee ik wellicht ‘op een later tijdstip’ op pijnlijke wijze geconfronteerd zal worden …
Schrijven
De laatste keer dat ik dit blog schreef voelde ik weinig motivatie om het project waar ik mee bezig was voort te zetten, maar inmiddels is wat deze kwestie betreft het tij gekeerd. Ik heb in de afgelopen maanden heel veel ideeën opgedaan die ik in het verhaal zou willen verwerken, en die ideeën bleven lange tijd abstracte entiteiten in mijn hoofd, half tekst, half beeld, half vraagteken, maar nu komen langzamerhand al die gedachten tot wasdom in de tekst en dringt de grootsheid van mijn verhaal tot me door. Dat klinkt misschien grotesk, een beetje Mulisch-achtig in de valse bescheidenheid die het suggereert, maar ik maak me geen illusies dat mijn verhaal ooit een groot succes zal worden; als ik zeg dat de grootsheid van het verhaal tot me doordringt bedoel ik alleen maar dat het verhaal meer om het lijf heeft dan ik dacht – het is minder mager, minder ongeloofwaardig, minder vergezocht, dan het tot dusverre aanvoelde, dan al die los van elkaar bestaande, niet-uitgewerkte, ideeën me deden vermoeden. Of in elk geval wordt het dat. De planning is nu dat ik eind oktober het hele manuscript af hoop te hebben, waarna ik aan een rigoureuze redigeerfase kan beginnen waarin ik de plotpunten nog beter met elkaar verbind en verantwoord en de karakters van de personages over het hele boek gladstrijk. Wie weet hoe lang het dan nog duurt voor het boek zijn definitieve vorm heeft bereikt; in elk geval zit het verhaal nu in de stroomversnelling. Vandaar ook dat het even heeft geduurd voor er weer een nieuwe blogpost op deze website verscheen.
Geef een reactie